Η φωνή της ευτυχίας

Μια φωνή μιλάει συνέχεια μέσα στο κεφάλι μου. Κάθε φορά που πεινάω. Και κάθε φορά που σκέφτομαι να φάω κάτι. Ακόμη και όταν πίνω κάτι χωρίς θερμίδες αυτή η φωνή συνεχίζει να με μαλώνει. Μάλλον επειδή νιώθω γεμάτη την κοιλιά μου ακόμη και χωρίς θερμίδες. Την ακούω. Έχει τη φωνή μου. Όχι αυτή που ακούνε οι άλλοι. Την πραγματική φωνή μου. Όλοι μου λένε ότι έχω χοντρή φωνή. Αυτό το επίθετο το βρίσκω μπροστά μου συνεχώς. Μικρή έκανα παρέα με αγόρια και είχα την τάση να τους μοιάζω. Πλέον δεν το θέλω αυτό. Θέλω να αποτάξω οτιδήποτε αντρικό πάνω μου και να εξωτερικεύσω αυτό που είμαι. Θα ήθελα πάρα πολύ να μπορούσα να με δω μέσα από τα μάτια των άλλων. Να μπορούσα να ακούσω τι σκέφτονται. Αλλά, τι λέω.. Αφού ξέρω, «Να μια χοντρή». Χοντρή. Πάντα αυτό ήμουν. Τα σχόλια αμέτρητα. Απ’ όλους. Ακόμη και από τους δασκάλους του δημοτικού. Φυσικά, είμαι πολύ χαρούμενη που μου έγιναν όλα αυτά τα σχόλια. Ήταν διαφωτιστικά. Γνώρισα την Άνα. Την έκανα φίλη μου. Υιοθέτησα τις απόψεις της. Και μου έκαναν καλό. Μετράω είκοσι κιλά μέσα σε τρεις μήνες. Και είμαι ευτυχισμένη σε αυτή τη σκέψη. Σήμερα το πρωί η ζυγαριά με έδειξε να είμαι ακόμη ένα κιλό λιγότερο. Αλλά, μάλλον θα χάλασε η ζυγαριά. Να σημειώσω να αγοράσω μία καινούρια αύριο.
Στο προηγούμενο ποστ ανέφερα ότι ένας συνάδελφος με ρωτούσε επίμονα αν είμαι καλά. Η επόμενη πρόταση πρέπει να έδινε την εντύπωση σε αυτόν που το διαβάζει ότι δεν μου άρεσε αυτό. Η αλήθεια είναι ότι δεν μου αρέσει να με λυπούνται. Δεν θέλω να με λυπάται κανείς, ποτέ και για τίποτα. Δεν έχω παραπονεθεί ποτέ στη ζωή μου. Το μισώ αυτό το «χόμπυ» που έχουν μερικοί να γκρινιάζουν συνέχεια. Αυτή η συνεχής μεμψιμοιρία από μερικούς με απωθεί όπως το baygon τα κουνούπια. Ακόμη και τώρα που δουλεύω πιο πολλές ώρες από ποτέ, είμαι ευγνώμων που έχω δουλειά. Δεν παραπονιέμαι. Αντιθέτως. Ίσως, ο συνάδελφος αυτός να με είδε ξενυχτισμένη και να έδειξε ένα ενδιαφέρον. Απλώς, εγώ εκείνη την ώρα το εξέλαβα ως μια μορφή λύπησης. Ζητάω αναδρομική συγγνώμη αν αντέδρασα κάπως περίεργα.
Στα μέσα του μήνα που μας πέρασε χρειάστηκε να λείψω μερικές μέρες από την εργασία μου στο μπαρ προκειμένου να εξεταστώ. Το αφεντικό το ήξερε αυτό. Δεν μπορούσα να του δώσω άλλη δικαιολογία για να λείψω. Έτσι, το έμαθε και η Μαρία που δουλεύουμε μαζί. Και με όμοιο τρόπο το έμαθαν και κανά δυο από τους μόνιμους πελάτες. Μόλις γύρισα όλοι με αντιμετώπισαν λες και γύρισα από την κόλαση. Λες και σηκώθηκα από το νεκροκρέβατο. Βροχή τα «πως είσαι;». Και την απάντηση «πολύ καλά» να μη τη δέχεται κανείς. Λίγο ακόμη και θα μου έπαιρναν τα μέτρα. Και όταν έμαθαν ότι μου είπαν δύο καρδιολόγοι να νοσηλευτώ και γω υπέγραψα και έφυγα ξανά, τότε μου ετοίμασαν κόλλυβα, μου πήραν και στεφάνια. Αναρωτιέμαι αν η υπερβολή ήταν πάντα γνώρισμα του ανθρώπου. Μα γιατί να υπερβάλουμε προς το χειρότερο; Ας υπερβάλουμε προς τη θετική άποψη: είμαι στη δουλειά -που την αγαπώ-, σας γράφω και αισθάνομαι υπέροχα. Καλύτερα από ποτέ. Αλήθεια!
Η Άνα με βοηθάει να βλέπω τον κόσμο διαφορετικά. Η ομορφιά βρίσκεται παντού. Και η ευτυχία, επίσης. Στο πρωινό ξύπνημα από τη μητέρα σου, στη μυρωδιά του φυσικού χυμού που θα σου ετοιμάσει, στο λεπτό που παρατηρείς τα αγαπημένα σου άτομα να κοιμούνται γαλήνια, σε μια βόλτα στη Θεσσαλονίκη τα χαράματα, σε ένα χαμόγελο που θα ανταλλάξεις με τον διπλανό σου στο λεωφορείο με έναν περαστικό, στις καλημέρες που ανταλλάσσεις με τους συναδέλφους κάθε πρωί, στις συζητήσεις με αυτούς στα διαλείμματα. Το ποτήρι είναι μισογεμάτο και μόνο έτσι πρέπει να το βλέπουμε. Γιατί η ζωή δεν μας δόθηκε. Μας δωρίστηκε. Γιατί η ζωή είναι ένα δώρο δανεικό που θα πρέπει να το δώσουμε πίσω μια μέρα. Πρέπει να επιδιώκουμε την ευτυχία. Γιατί δεν είναι λίγοι εκείνοι που δεν έχουν τίποτα από υλικά αγαθά, αλλά είναι ευτυχισμένοι. Και έτσι, κρατούν αυτό το δώρο που τους δόθηκε για πολύ παραπάνω. Ας μη κυνηγάμε τα πλούτη, τα ακριβά σπίτια, τα ακριβά αυτοκίνητα, τα ακριβά κοσμήματα. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μπορούμε να πάρουμε μαζί μας. Ας κυνηγάμε όλα αυτά που θα μας κάνουν καλύτερους και πιο ευτυχισμένους ανθρώπους.
Ας εντάξουμε την ανιδιοτέλεια όχι μόνο στο λεξιλόγιο, αλλά και στην καθημερινότητά μας. Γιατί, η ζωή δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από έναν κύκλο και μεις μικρά πλασματάκια που κάνουμε βόλτες στην περίμετρό του.