Forgive me
I’m back!
δεν ξέρω τι να πρωτογράψω για να δικαιολογήσω την απουσία αυτη. Τα ψεύτικα νύχια που είναι τεράστια και δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω το πληκτρολόγιο για να αραδιάσω στην οθόνη σκέψεις, για τις εξετάσεις του εργαστηρίου της παθολογίας, για τις απαιτήσεις στη σχολή… Για τι; Θα περιοριστώ στο να πω ότι στις εξετάσεις σημειώσαμε έναν θρίαμβο και στη ζυγαριά ένα 63! Ναι, ζυγίζω πλέον 4 κιλά λιγότερο από την τελευταία φορά που σας έγραψα και είμαι απεριγραπτα ενθουσιασμένη! Δεν με ενδιαφέρει καθόλου μα καθόλου αν αυτά που χάνω είναι λιποκύτταρα ή υγρά. Με νοιάζει να γίνομαι μικρότερη. Μόνο.
Τα κιλά δεν με φοβίζουν πλέον. Έχω μάθει τον τρόπο να πολεμάω και να τα σκοτώνω! Και έχει πλάκα! Πρόσφατα ανακοίνωσα το βάρος μου στους γονείς μου προκειμένου να μην έχουμε περίεργες αντιδράσεις όταν με δουν. Από τότε ο πατέρας δεν μου μιλάει. Υποθέτω ότι νοιώθει κάποιο είδος ενοχής. Όπως και να ‘χει τον ευγνωμονώ! Το ότι ανήκω πλέον στη συνομοταξία των χορτοφάγων νομίζω ότι ακόμη δεν ήρθε η κατάλληλη στιγμή να το μάθουν.
Αλλάζοντας θέμα, τα μαθήματα στη σχολή άρχισαν. Ο γιατρός, όμως, πουθενά. Άφαντος. Οι χειρότερες σκέψεις περάσαν σε γρήγορα καρέ μπροστά από τα μάτια μου, σαν ταινία παλιού κινηματογράφου. Και αν έφυγε στο εξωτερικό να κάνει την ειδίκευσή του; Και αν μετακόμισε στην Αθήνα με την πανέμορφη και δίμετρη κοπέλα του; Και αν, και αν, και αν, και αν; Η γη άνοιξε. Ο κόσμος σκοτείνιασε. Η ταχυκαρδίες με επισκέφτηκαν. Ο κρύος ιδρώτας με έλουσε. Αν έφυγε αυτός δεν βρίσκω νόημα σε τίποτα πλέον. Δεν θέλω κανέναν. Θα πάρω τα κόπλεξ μου και θα φύγουμε στα βουνά. Καμία δόση υπερβολής στα προαναφερθέντα αν συνυπολογίσει κανείς το χείμαρρο των συναισθημάτων μου γι’ αυτό το άτομο. Τον βλέπω παντού. Στο πρόσωπο κάθε άντρα με γυαλιά που συναντώ στο δρόμο. Στο βλέμμα κάθε γιατρού με λευκή ποδιά στο νοσοκομείο. Ο μικρόκοσμος μου είναι πιο όμορφος όταν είναι και αυτός μέσα. Είμαι απογοητευμένη. Τελείωσε πριν καν αρχίσει. Αδιαμφισβήτητη μορφή αδικίας. Objection!
Είμαι πλέον πεπεισμένη ότι όλη αυτή κατάσταση μού συμβαίνει ως τιμωρία για κάτι που έχω κάνει. Δεν ξέρω τι. Οτιδήποτε. Και μάλλον ήταν πάρα πολύ κακό αυτό το κάτι που έκανα, γιατί τώρα το πληρώνω. Ακριβά. Δε βρίσκω κάτι παραπάνω που μπορώ να κάνω, εκτός από το να το αποδεχτώ. Αν μάθω να ζω με αυτό η ζωή θα είναι πιο όμορφη.
Now Is Good
Βρίσκεται με τη φίλη της σε ένα κακόφημο μέρος. Φοράει ένα κόκκινο φόρεμα που διαγράφει τις ιδανικές της αναλογίες. Έχει ξανθά μακρυά μαλλιά πιασμένα σε δύο περίτεχνες γαλλικές πλεξούδες και πράσινα μάτια. Είναι περούκα. Σε αντίθεση με τη φίλη της που είναι μελαχρινή. “Πιστεύεις ότι αν το κάνω αυτό με κάποιον που δεν ξέρω θα είμαι φθηνή” ρώτησε τη φίλη της. Η απάντηση ήρθε αυθόρμητα από εκείνη. “Θα είσαι ζωντανή”.
Λίγους μήνες πριν πεθάνει από Οξεία Λεμφοβλαστική Λευχαιμία (ΟΛΛ), η Τέσα 17 χρονών πήρε μία απόφαση πολύ μεγαλύτερη από τα κυβικά της: να τερματίσει το χημειοθεραπευτικό σχήμα που λάμβανε και να αφεθεί να την πάρει η επάρατη νόσος του αίματος. Να σταματήσει να μάχεται κατά της αρρώστιας της και να αρχίσει να ζει στο έπακρο όσο καιρό της απομένει. Γι’ αυτό το λόγο, η Τέσα φτιάχνει μια λίστα από πράγματα που θα ήθελε να κάνει πριν κολυμπήσει στο βυθό του καρκίνου. Το πρώτο στη λίστα της είναι το σεξ. Όχι, όμως, το περιστασιακό.
Μια μέρα, η φίλη της κάνει το λάθος να πει σε κάποιον για την κατάστασή της. Απογοητεύεται, νευριάζει και θέλει να “ξεφορτωθεί” όλες τις αναμνήσεις της. Έτσι, μαζεύει όλες τις φωτογραφίες, όλα τα σημειώματα και το κόκκινο φόρεμα “της μιας βραδιάς” για να τα ρίξει στη φωτιά που ανάβει στο κήπο των διπλανών. Εκεί γνωρίζεται με τον Ανταμ. Τον γοητευτικό και ευγενικό νεαρό γιο των διπλανών. Και μετά το σκότος. Η Τέσα λιποθύμησε.
Καθώς οι μέρες περνούσαν οι δυο τους μοιραζόντουσαν υπέροχες στιγμές. Το γεγονός ότι ο χρόνος ζωής της Τέσα μετρούσε πλέον αντίστροφα έκανε τον έρωτά τους απαγορευμένο. Η Τέσα, μετά από ένα λιποθυμικό επεισόδιο, ωθείται από τον ιατρό της να κάνει όλα όσα ονειρεύεται πολύ γρήγορα, δεδομένου ότι ο καρκίνος της είχε πλέον εξαπλωθεί σε όλο το νωτιαίο μυελό της. Ο χρόνος της είναι λιγότερος απ’ ότι τον υπολόγιζαν. Το ίδιο βράδυ πηγαίνει το σπίτι των διπλανών και νιώθει ξανά ζωντανή και νικήτρια από τον καρκίνο στην αγκαλιά του Άνταμ.
Η λίστα υπάρχει ακόμη. Η μικροκλοπές από καταστήματα, το σεξ, τα ναρκωτικά και η διασημότητα είναι μέσα σε αυτή. Και η Τέσα την ακολουθεί ευλαβικά.
Η εξάπλωση του καρκίνου γίνεται πολύ γρηγορότερα απ’ ότι ανέμενε ο γιατρός. Δεν θα προλάβει να δει την κορούλα της κολλητής της που έρχεται σε μερικές βδομάδες. Η νοσηλεύτρια την πληροφορεί για το πως θα κυλήσουν οι επόμενες μέρες μέχρι το θάνατό της. Είναι ψύχρεμη και αξιοπρεπής. Χωρίς κλάματα δέχεται την κατάσταση. Χωρίς δράματα πληροφορείται τα γεγονότα. Το μόνο που ρωτάει είναι αν θα πονέσει. Η απάντηση είναι ανακουφιστική. Η μορφίνη θα κάνει καλά τη δουλειά της.
Και ο Άνταμ να είναι εκεί. Δίπλα της. Πρωί και βράδυ. Μέρα και νύχτα. Ως το τέλος. Να τη στηρίζει. Να τη βοηθάει. Να την αγαπάει. Και οι μέρες περνάνε. Και τελειώνουν. Και η Τέσα περνάει σιωπηλά, ήρεμα, γαλήνια απέναντι….
«Μου αρέσει να χάνομαι στο μυαλό των άλλων ανθρώπων. Όταν δεν περπατώ, διαβάζω. Δεν μπορώ να κάθομαι και να σκέφτομαι. Τα βιβλία σκέφτονται για μένα.»
Charles Lamb
I Had A Dream
I had a dream. Βρίσκομαι στην εκκλησία. Κάθομαι κοντά στην είσοδο με σταυρωμένα χέρια και κατεβασμένο το κεφάλι και παρακολουθώ τη λειτουργία σιωπηλή. Είναι πρωί με μια ατμοσφαιρική συννεφιά και στο εσωτερικό της εκκλησίας είναι κάπως σκοτεινά. Τα χρώματα όλα μουντά. Από καφέ μέχρι γκρι το φάσμα των αποχρώσεων. Μια στιγμή, συνειδητοποίησα ότι δίπλα μου κάθεται ο Στέλιος, ένας από τους μόνιμους πελάτες στην καφετέρια που εργάζομαι, μαζί με τη Βίκυ, την κοπέλα του. Κανένας ενθουσιασμός που τον είδα μιας και τον βλέπω καθημερινά. Η λειτουργία να προχωράει και γω συνεχίζω να είμαι στην ίδια στάση. Ξαφνικά, από την πόρτα μπαίνουν όλοι οι παλιοί μου συμμαθητές, από το λύκειο και το αθλητικό γυμνάσιο ακόμη. Και έτσι, από τη μια στιγμή στην άλλη, η εκκλησία μετατράπηκε σε χώρο διασκέδασης. Η συννεφιά έφυγε και βγήκε ο ήλιος. Τα χρώματα έγιναν έντονα και φωτεινά. Πολύ φωτεινά. Λευκό, κόκκινο, φουξ, πορτοκαλί, κίτρινο, λαχανί, γαλάζιο και χρυσό. Ναι, χρυσό! Και φωνές.. Πολλές φωνές. Τσιρίδες και κλάματα χαράς. Όλοι να αγκαλιαζόμαστε, να μιλάμε, να γελάμε, να χαιρόμαστε που είμαστε ξανά μαζί. Σα να μη πέρασε ούτε μία ώρα από το τελευταίο διάλειμμα. Σα να χτύπησε μόλις το κουδούνι που σηματοδοτεί το τέλος των μαθημάτων και μεις τρέξαμε όλοι μαζί για έναν ομαδικό καφέ στην καφετερία που πηγαίναμε πάντα. Σα να μην είχαμε ποτέ καμία άσχημη στιγμή, Και από μπροστά μας περνούσαν όλες εκείνες οι φορές που ήμασταν στα πατώματα, πιάναμε τις κοιλιές μας και πονούσαν τα μάγουλα μας από τα γέλια.
Και όλες αυτές οι σκηνές τόσο ζωντανές.
Πίσω στην πραγματικότητα φέρνω τις σκηνές του ονείρου ξανά στο μυαλό μου. Προφανώς και είναι πλαστές. Αυτές οι υπέροχες στιγμές μεταξύ μας δεν υπήρξαν ποτέ. Αναρωτιέμαι τι ήθελε να μου πει το υποσυνείδητό μου. Τι είναι αυτό που αγνοώ και ήθελε να μου το γνωστοποιήσει με αυτόν τον πρωτότυπο και τόσο άστοχο τρόπο. Ποτέ δεν είχα τόσο φιλικές σχέσεις με αυτούς τους συμμαθητές. Οι βλαβερές επιλογές τους με έκαναν να προσπαθώ συστηματικά να διαφοροποιηθώ από αυτούς. Δυο-τρεις από αυτούς, μάλιστα, μου προσποιήθηκαν τους κολλητούς μέχρι να με προδώσουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Οι πράξεις των άλλων απλώς δεν με άγγιξαν.
Θυμάμαι περιπτώσεις που γυρνούσα στο σπίτι και έκλαιγα. Με θυμάμαι να περιμένω στο διάλειμμα έξω από το τμήμα της Ελένης μέχρι ο καθηγητής να τελειώσει το μάθημα. Έβγαινε ένα λεπτό πριν χτυπήσει το κουδούνι για μέσα, κάνοντας πως δεν με βλέπει. Έχανα το διάλειμμα μου για να την παρακολουθήσω να κάνει την επίδειξή της βγαίνοντας από την τάξη. Και όλα αυτά γιατι, ε; Γιατί αποφάσισε ότι ήθελε να κάνει παρέα με τις πιο «in» και «sexy» του σχολείου, χωρίς καν να με ενημερώσει. Να με πει ένα «δεν θέλω να κάνουμε πια παρέα», βρε αδελφέ. Πριν από αυτό, στην πρώτη λυκείου, συνηθίζαμε να κοιμόμαστε η μία στο σπίτι της άλλης από τη δευτέρα γυμνασίου. Να βγαίνουμε και να περνάμε εποικοδομητικό χρόνο μαζί. Στο γυμνάσιο συνήθιζε να είναι απουσιολόγος, γι’ αυτό και η μικρή της έπαρση και η μεγάλη της αυτοπεποίθηση. Σχόλια του τύπου «το 1/2 του βάρους μου αντιστοιχεί στο βάρος του εγκεφάλου μου, μιας και είμαι πάρα πολύ έξυπνη και πολύ αδύνατη» τα προσπερνούσα. Ήξερα ότι στο δημοτικό είχε πολύ χαμηλή αυτοπεποίθηση και ένιωθε διαφοροποιημένη λόγω της εξωτερικής της εμφάνισης, γι’ αυτό ήμουν πολύ προσεκτική στο τρόπο που θα της συμπεριφερθώ και στα σχόλια που θα της κάνω. Κατά καιρούς, άκουγα διάφορα υποβαθμιστικά «κουτσομπολιά» για την Ελένη από διάφορους, αλλά τα προσπερνούσα και αυτά. Όλα είχαν την πηγή τους στο γεγονός ότι ήταν κάπως αφελής στις ερωτικές της σχέσεις. Τύχαινε να έχει κάνει σχέση με όλα τα αγόρια σε μια παρέα, το έναν μετά τον άλλον. Όχι μόνο δεν της ανέφερα κάτι, αλλά προσπαθούσα να μη φτάσει τίποτα από αυτά σε εκείνη. Και αν κάτι άκουγε, προσπαθούσα να υποβαθμίσω αυτόν από τον οποίο το άκουγε. «Άντε καλέ. Κάθεσαι και πιστεύεις τι λέει ο ένας και ο άλλος». Και έπιανε. Δεν ξέρω γιατί υπήρξα τόσο καλή και τόσο προστατευτική μαζί της, χωρίς να έχω λάβει τίποτα από αυτή. Δεν μπορώ να δικαιολογήσω την ανιδιοτέλειά μου αυτή. Μπορεί να είναι στοιχείο του χαρακτήρα μουνα είμαι το θύμα κάθε υπόθεσης, μιας και μετά από ένα χρόνο συνέβη ακριβώς το ίδιο με τον Συμμαθητή. Αλλά δεν το έβλεπα τότε. Εθελοτυφλούσα και τόνιζα στον εαυτό μου πόσο καλή κοπέλα και πόσο ειλικρινής χαρακτήρας είναι.
Εκείνη την περίοδο που άρχισα να καταλαβαίνω την απομάκρυνση της Ελένης, ήταν που γνώρισα και άρχισα να αναπτύσσω κάποια φιλική σχέση με το Συμμαθητή (ο Συμμαθητής). Όλοι γνωρίζουμε πως κατέληξε και αυτό. Και η ιστορία να επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Ξανά και ξανά.
Παρόλα αυτά συνήθιζα να είμαι πολύ κοινωνική και να έχω πολύ καλές σχέσεις με όλους. Αλλά όλοι ξέρουμε πως είναι αυτά. Όλοι αυτοί είναι απλοί γνωστοί. Δεν μπορείς να στηρίζεσαι. Δεν μπορείς να βασίζεσαι. Και το γεγονός ότι μετά την Ελένη σταμάτησα να βγαίνω ακόμη και για καφέ δεν με βοηθούσε στο να διατηρήσω φιλικές σχέσεις με πολλούς. Σε αυτή την ηλικία, είναι φίλος σου όποιος έρχεται μαζί σου το μεσημέρι για καφέ και το βράδυ για ποτό και γω προτιμούσα να χαθώ στο μαγικό κόσμο των βιβλίων από το να χάνω το χρόνο μου σε επιφανειακές κοινωνικές αλληλεπιδράσεις που δεν είχαν τίποτα να μου προσφέρουν.
«
ΤΩΡΑ: Σκοτώθηκε 18χρονος σε τροχαίο στο δρόμο Μουδανιά – Αγ.Μάμας
«
Ποιές σκέψεις να κάνει κανείς μπροστά στο θάνατο; Μόλις έγινε τροχαίο. Θανατηφόρο. Ένα αυτοκίνητο με μια μηχανή λέει. Θύμα ένα δεκαοχτάχρονο αγόρι. Με πατέρα, μητέρα, αδελφό, παππού, γιαγιά, κοπέλα. Και τόσους φίλους να τον αγαπούν. Ο Γιώργος Σπυρέλης ανέπνευσε για τελευταία φορά, μετά από μία βίαιη σύγκρουση. Η μηχανή έγινε πολτός.
Το πρωί έπινε καφέ χαρούμενος με τους φίλους του. Ανέβαζε φωτογραφίες στο facebook.
Ποια λόγια, ποιές σκέψεις μπορούν να απαλύνουν τον πόνο όταν η τραγικότητα αποκτά σάρκα και οστά; Πόσο οδυνηρό μπορεί να είναι για έναν γονιό να αποχαιρετά για τελευταία φορά το παιδί του; Με ποιο τρόπο μπορεί να το αντέξει αυτό ένας αδελφός. Ήταν αγαπημένοι. Αχώριστοι.
Η σκέψη ότι εκεί απέναντι θα είναι πιο άνετα ας βοηθήσει όσους τον αγαπούν να μη γονατίσουν από τον πόνο.
Και μετά σκέφτομαι. Ένας άνθρωπος πέθανε την ώρα που εγώ διάλεγα make up και πούδρες και concealer kai highlighter και bronzer και άλλα τέτοια ανούσια πράγματα μαζί με την αδελφή μου. Τι ώρα που επέβαλα στον αδελφό μου να βρει το κινητό μου που έχασε προχτές. Τι τραγικό. Μα πόσο περιττά είναι όλα αυτά, Θεέ μου;
Και μετά μπαίνω στη θέση του αδελφού που έμεινε πίσω. Όχι όχι. Ούτε δευτερόλεπτο στην αβάσταχτη αυτή θέση. Η αδελφή μου μόλις είπε ότι ήταν τόσο αγαπημένοι, που είναι σίγουρη ότι θα επιχειρήσει να πάει να τον βρει. Μακάρι όχι, Θεούλη μου. Θεέ μου, δώσε δύναμη στους ανθρώπους αυτούς να αντέξουν όλη την οδύνη. Μην τους αφήσεις να πέσουν.
Στο κατηχητικό μας έλεγαν ότι ο Θεούλης δοκιμάζει τους καλούς ανθρώπους. Αν όλο αυτό είναι μια σκληρή δοκιμασία, Θεε μου, όταν την περάσουν και έρθει η ώρα να έρθουν εκεί απέναντι, πάρε αυτούς τους ανθρώπους μαζί σου. Κοντά σου στον παράδεισο.
What’s on my diet today?
Δεδομένου ότι οι διακοπές δεν έχει παραπάνω από μία εβδομάδα που άρχισαν για μένα -μιας και εργαζόμουν όλο το καλοκαίρι και που καιρός για μπάνια;- το παράπονο αυτό τώρα μου δημιουργήθηκε. Κάθε φορά που θέλω να κάνω ένα μπάνιο στη θάλασσα, έχω να αντιμετωπίσω την ίδια αγωνία. Κοιτάω να μην είναι κανείς. Να μη βλέπει κανείς. Να γιατί όλο το καλοκαίρι αν τύχαινε να έχω λίγο ελεύθερο χρόνο τα μπάνια όλα προγραμματίζονταν μετά τις εννιά μ.μ. Αλλά ήταν το ίδιο απολαυστικά οφείλω να ομολογήσω! Ας πούμε ότι κάθε ώρα έχει τη χάρη της και ας απολαύσουμε αυτόν τον περιορισμό στην ώρα για το μπάνιο!
Με κάθε μου επίσκεψη στο myproana.com αντιλαμβάνομαι ότι δεν είμαι μόνη. Χιλιάδες κορίτσια σε όλον τον κόσμο νιώθουν το ίδιο απαίσια για το πως φαίνονται. Κορίτσια με ή χωρίς νευρική ανορεξία. Κορίτσια με ή χωρίς βουλιμία ή EDNOS. Κορίτσια που προσπαθούν να αποκτήσουν κάποια διατροφική διαταραχή προκειμένου να είναι αρεστές.
Μέχρι πριν από ένα χρόνο διάβαζα σε άρθρα ότι η νευρική ανορεξία επηρεάζει κορίτσια κυρίως από δεκαέξι μέχρι εικοσιπέντε ετών. Και το κατώτατο ηλικιακό όριο όλο και να πέφτει. Τον τελευταίο μήνα διαβάζω περιπτώσεις παιδιών έξι ετών που έχουν κάνει φίλη τους την άνα και γι’ αυτό το λόγο έχουν εισαχθεί σε κάποια κλινική. Στο εξωτερικό βέβαια, γιατί στην Ελλάδα ούτε λόγος για το αν υπάρχουν τέτοιες κλινικές.
Εντάξει, ας μην παραπονιόμαστε. Στην Ελλάδα λείπουν θεμελιώδη πράγματα, όπως αξίες, αρχές, ελπίδα, μέλλον, αξιοπρέπεια, σεβασμός, εργασία. Σκεπτόμενοι αυτό δεν θα κάνουμε θέμα την έλλειψη κλινικών για άτομα με νευρική ανορεξία. Είναι περιττό.
Στην ίδια σελίδα πάλι, ανακάλυψα δίαιτες και δίαιτες. The Alternate-Day Diet, the ABC Diet, the Alice Diet, the 2468 Diet είναι οι μοναδικές που με έχουν πείσει για σίγουρα αποτελέσματα πλέον. Για έναν και μόνο λόγο. Γιατί δεν κοροϊδεύουν κανέναν λέγοντας ότι θα αδυνατίσετε τρώγοντας. Λένε ξεκάθαρα ότι αν θέλεις να αδυνατίσεις ένας είναι ο τρόπος. Να μη φας.
Maria's Diaries 