Το πέρασμα

Χιλιάδες εικόνες πίσω από τα μάτια, μέσα στο κεφάλι. Δεν βρίσκω τις λέξεις να τις αποτυπώσω. Το αιώνιο πρόβλημα. Από μικρή με θυμάμαι να θέλω να πω κάτι απλό, που κάποιος άλλος θα το έλεγε με μία λέξη, και να το λέω περιφραστικά και θεατρικά. Κουνώντας τα χέρια. Αλλά είπαμε.. εγώ είμαι γέννημα θρέμμα θετικής. Κατεύθυνσης εννοώ. Μη παρεξηγηθώ.
Εδώ και έξι χρόνια, για την ακρίβεια έξι καλοκαίρια, δουλεύω σε ένα beach bar. Η σημερινή ήταν μια πολύ έντονη μέρα. Πολύς κόσμος. Και μεις να τρέχουμε. Σέρβις και παραγωγή. Η μέρα δεν ήταν ήρεμη, απλώς κυλούσε ομαλά. Μέχρι που ακούσαμε μια κυρία να φωνάζει για βοήθεια στην παραλία. Ο σύζυγός της είχε μόλις πάθει ανακοπή μέσα στη θάλασσα και όσοι ήξεραν είχαν ήδη τρέξει να δώσουν τις πρώτες βοήθειες. Μόλις το άκουσα έτρεξα να βοηθήσω. Δεν ήξερα ότι είχε αρχίσει ήδη η βοήθεια από τους γύρω γνώστες της καρδιοαναπνευστικής αναζωογόνησης. Καθώς έτρεχα όλες οι γνώσει που έδωσα εξετάσεις στο προηγούμενο εξάμηνο στο μάθημα των α’ βοηθειών είχαν σβηστεί. Προσπαθούσα να επιβληθώ στον εαυτό μου ηρεμία. Όταν έφτασα δεν υπήρχε καμία αντίδραση στις φωνές από τον ασθενή. Ούτε αναπνοή. Ούτε σφυγμός. Μία κυρία συντόνιζε την κάρπα, ένας άλλος έκανε θωρακικές συμπιέσεις και μία ακόμη έκανε αναπνοές ενώ μετρούσαν. Μετά από αρκετούς κύκλους ακόμη δεν υπήρχε καμία αντίδραση. Και το ασθενοφόρο να αργεί. Να αργεί πολύ. Από το ΕΚΑΒ μας είπαν να τοποθετήσουμε τον ασθενή σε θέση ανάνηψης. Δεν ήξεραν ποια θέση ήταν αυτή. Τον έβαλα. Μετά απομακρύνθηκα. Ο κόμπος στο στομάχι είχε σφίξει αρκετά. Δεν μπόρεσα να κρατήσω την ψυχραιμία μου. Τα προπλάσματα της σχολής καμία ομοιότητα δεν έχουν με έναν αληθινό νεκρό μπροστά σου. Και το ασθενοφόρο να αργεί. Να αργεί πολύ. Είχε ήδη περάσει μισή ώρα κάρπας και το ασθενοφόρο ακόμη να φανεί. Όταν επιτέλους έφτασε έψαχνε χώρο να παρκάρει. Και όταν πάρκαρε άργησαν μέχρι να βάλουν τα γάντια τους. Και όταν έβαλαν τα γάντια τους έκαναν περιττές ερωτήσεις στους γύρω αντί να φροντίσουν τον ασθενή. Και όταν πήραν τις απαντήσεις στις ερωτήσεις τους, περιορίστηκαν μόνο στη διάγνωση. «Είναι νεκρός. Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι». Αν είχες έρθει στην ώρα σου ΤΩΡΑ ΘΑ ΗΤΑΝ ΖΩΝΤΑΝΟΣ. Και αν δεν καθυστερούσες σε οτιδήποτε περιττό ΤΩΡΑ ΘΑ ΗΤΑΝ ΖΩΝΤΑΝΟΣ.
Το εξοφρανικότερο όλων είναι ότι εκεί έφτασαν δύο αστυνομικοί στο μισό χρόνο απ’ ότι το ασθενοφόρο ‘επιβάλλοντας την ηρεμία’ με το γελοιωδέστατο «οι φωνές δεν ωφελούν πουθενά» προς τη γυναίκα του ασθενή.

Και όταν πλέον έχει φύγει το ασθενοφόρο και ο κόσμος έχει σκορπιστεί πάλι, σκέφτεσαι. Ο κύριος απλά ζεστάθηκε και πήγε να κάνει το μπάνιο του στη θάλασσα. Απλό. Καθημερινό. Αλλά η καρδιά του κουράστηκε και είπε να σταματήσει να ξεκουραστεί. Απλό. Καθημερινό;