Μια λεμονιά άνθισε στη γειτονιά…

Από την περασμένη Τετάρτη το work schedule διατάζει εργασία στο beach bar. Η γιορτή μου ήρθε και πέρασε και δεν βρήκα τον ελάχιστο χρόνο για τον εαυτό μου. Οι λιγότερες ώρες εργασίας που σημείωσα αυτές τις μέρες είναι 14 κάθε μέρα. Θα κάνω επερώτηση στη βουλή να διπλασιαστούν οι απολαβές και να λαμβάνουν βαρέα ένσημα σε όλους όσους εργάζονται σε service στην αμμουδιά τους καλοκαιρινούς μήνες. Ακόμη και αν η δουλειά καθεαυτή δεν ήταν τόσο απαιτητική, οι πελάτες θα έβρισκαν τον τρόπο να σε επιφορτίσουν. Περιττό να αναφέρω ότι αυτή η δουλειά προϋποθέτει την επικοινωνία με λογής λογής ανθρώπους, πολλοί από τους οποίους δεν είναι τόσο καλοπροαίρετοι και το μόνο που επιδιώκουν είναι πως θα φύγουν χωρίς να πληρώσουν τον λογαριασμό. Παράλληλα, υπάρχουν και πολύ καλοί και ευγενικοί άνθρωποι! Ευτυχώς υπάρχει ακόμη αυτή η κατηγορία ανθρώπων.
Σήμερα, καθώς δούλευα σκεφτόμουν τι θέλω να κάνω αυτό το χειμώνα. Ταινίες στο nova cinema, FashionTv, βιβλία που αγόρασα μέσα στο καλοκαίρι, διάβασμα για τη σχολή, τα ισπανικά και τη φωτογραφία, γυμναστήριο, ποδηλατάδες και προετοιμασία για το Εθνικό Θέατρο. Αυτά ελπίζω να είναι οι μόνες μου ασχολίες.
Όταν πήγα φοιτήτρια, πριν τρία χρόνια, το βιογραφικό μου ήταν tabula rasa. Τη στιγμή που όλοι οι συμφοιτητές μου είχαν άριστη γνώση τουλάχιστον δύο γλώσσεων, εγώ δεν είχα καν πτυχίο στα αγγλικά. Αγχώθηκα. Αλλά το άγχος με επηρέασε θετικά! Άρχισα εντατικά ιδιαίτερα μαθήματα αγγλικών. Πήρα το proficiency σε ένα χρόνο. Αμέσως άρχισα δεύτερη γλώσσα, ισπανικά. Πάλι ιδιαίτερα και εντατικά. Πήρα όλα τις ενότητες ηλεκτρονικών υπολογιστών. Παράλληλα, μετράω μία υποτροφία από το ΙΚΥ και παρουσιάσεις σε πανελλήνια συνέδρια. Μακάρι τον ερχόμενο Μάιο να μετράω και το πτυχίο των ισπανικών. Μακάρι. Θα μου φύγει ένα πραγματικά μεγάλο βάρος.
Πάντα είχα όνειρο να αποκτήσω μία επαγγελματική φωτογραφική μηχανή. Το περασμένο καλοκαίρι όλες οι οικονομίες από τη δουλειά στο bar μου εξασφάλισαν μια Nikon D3200 και το Σεπτέμβριο γράφτηκα σε μαθήματα φωτογραφίας. Είχα τη μεγάλη τύχη να έχω έναν καταπληκτικό καθηγητή. Πραγματικά υπέροχο. Με μεγάλη μεταδοτικότητα και πολλές –μα πάρα πολλές- γνώσεις. Και εμπειρία πάνω απ’ όλα. Μας δίδαξε πολλά, αλλά έπρεπε –και πρέπει- να διαβάσω και μόνη μου. Άλλωστε, η διδασκαλία δεν αντικαθιστά τη μελέτη.
Η απόφαση να δώσω εξετάσεις στο Εθνικό Θέατρο βρήκε πρόσφορο έδαφος στο μυαλό μου στην ηλικία των έντεκα και από τότε ευδοκιμεί κι ανθίζει. Η ενασχόλησή μου με αυτό έχει την αρχή της στην ηλικία των 14, είναι σχεδόν επιδερμική, αλλά θα επιθυμούσα το αντίθετο. Φυσικά, είμαι στη θεατρική ομάδα της σχολής μας. Εννοείται, ότι είμαι πεπεισμένη ότι δεν θα περάσω. Η πιθανότητα να περάσω είναι ανάλογη με το να κερδίσω το τριπλό τζακ ποτ στο τζόκερ. Δεν τρέφω αυταπάτες. Έχω την πλήρη επίγνωση της κατάστασης. Είμαι ρεαλίστρια. Ας πούμε ότι θα το κάνω απλώς για εμπειρία. Και στο κάτω κάτω, δεν έχω να χάσω και τίποτα. Θα πάμε μια παρέα από τέσσερα κορίτσια και μετά από χρόνια θα έχουμε να διηγούμαστε μια κοινή μας πρωτότυπη εμπειρία!